[shandell]

"... انسان، هرچه خودآگاه‌تر می‌شود، تمایل به رفاه، خو گرفتن با روزمرگی و لذت زندگی و آرامش خوشبختی و رضایت از سیری و پری خویش را از دست می‌دهد و «نی»ای می‌شود بر لبهای زندگی نالان، از «خالی وجود» خویش آگاه، هستی‌اش «غم اینجا ماندن» ناله دردآلود غربت و «عشق پیمودن راه خونینی که به نیستان خویش می‌پیوندد»..."

مجموعه آثار 5 / ما و اقبال / ص 180
"""""""""""""""""""""""""""""""""""