[shervin]

شعرهای شاملو





هرگز از مرگ نهراسيده‌ام
مرگ وارطان
سرود ابراهيم در آتش
از عموهايت
ميلاد آنکه عاشقانه بر خاک مرد
شبانه
خطابه تدفين
مرثيه
افق روشن
از زخم قلب "آبائی"


ـــــــــــــــــــــــــــــــ

[shervin]

هرگز از مرگ نهراسيده‌ام
اگر چه دستان‌اش، از ابتذال، شکننده‌تر بود.
هراس من ـ باری ـ همه از مردن در سرزمينی‌ست
که مزد گورکن
از آزادی آدمی
افزون باشد

●

جستن
يافتن
و آنگاه
به اختيار برگزيدن
و از خويشتنِ خويش
"بارو"ئی پی افکندن ...
اگر مرگ را، از اين همه، ارزشی بيش‌تر باشد
حاشا حاشا، که هرگز از مرگ، هراسيده باشم.


تاریخ سروده : دی ۱۳۴۱
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

برای وارطان ساخانيان

"... وارطان! بهار خنده زد و ارغوان شکفت.
در خانه، زير پنجره گُل داد ياس پير،
دست از گمان بدار!
بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار..."

وارطان سخن نگفت،
سرافراز
دندانِ خشم بر جگرِ خسته بست و رفت.

●

"... وارطان! سخن بگو!
مرغِ سکوت، جوجه‌ی مرگی فجيع را
در آشيان به بيضه نشسته است!..."

وارطان سخن نگفت،
چو خورشيد
از تيرگی بر آمد و در خون نشست و رفت

●

وارطان سخن نگفت
وارطان ستاره بود
يک دَم درين ظلام درخشيد و جَست و رفت.

●

وارطان سخن نگفت
وارطان بنفشه بود
گل داد و
مژده داد : "زمستان شکست"
و
رفت...


تاریخ سروده : زندان قصر ۱۳۳۳
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :



دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

اعدامِ مهدی رضایی

در آوازِ خونينِ گرگ و ميش
ديگرگونه مردی آنک،
که خاک را سبز می‌خواست
و عشق را شايسته‌ی زيباترينِ زنان
که اين‌اش
به نظر
هديتی نه چنان کم‌بها بود
که خاک و سنگ را بشايد.

چه مردی! چه مردی!
که می‌گفت
قلب را شايسته‌تر آن
که به هفت شمشيرِ عشق
در خون نشيند
و گلو را بايسته‌تر آن
که زيباترينِ نام‌ها را
بگويد.

و شيرآهن‌کوه مردی از اين‌گونه عاشق
ميدان خونين سرنوشت
به پاشنه‌ی آشيل
در نوشت.

روئينه تنی
که رازِ مرگ‌اش
اندوه عشق و
غمِ تنهائی بود.

●

"آه، اسفنديار مغموم!
تو را آن به که چشم
فرو پوشيده باشی!"

●

"آيا نه
يکی نه
بسنده بود
که سرنوشتِ مرا بسازد؟"

من
تنها فرياد زدم
نه!
من از
فرو رفتن
تن زدم،
صدائی بودم من
- شکلی ميان اَشکال-
و معنائی يافتم.

من، بودم
و شدم
نه زان گونه که غنچه‌ئی
گلی
يا ريشه‌ئی
که جوانه‌ئی
يا يکی دانه
که جنگلی
راست بدان گونه
که عامی مردی
شهيدی؛
تا آسمان بر او نماز بَرَد.

●

من بينوا بندگکی سر به راه
نبودم
و راهِ بهشتِ مينوی من
بز روِ طوع و خاکساری
نبود:
مرا ديگر‌گونه خدائی می‌بايست
شايسته‌ی آفرينه‌ئی
که نواله‌ی ناگزير را
گردن
کج نمی کند.
و خدائی
ديگرگونه
آفريدم."

●

دريغا شيرآهن‌کوه مردا!
که تو بودی،
و کوهوار
پيش از آن که به خاک افتی
نستوه و استوار
مُرده بودی.

اما نه خدا و نه شيطان
سرنوشتِ تو را
بتی رقم زد
که ديگران
می‌پرستيدند
بُتی که
ديگران‌اش
می‌پرستيدند.


تاریخ سروده : ـــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

اعدام مرتضی کيوان

نه به خاطر آفتاب، نه به خاطر حماسه
به خاطر سايه‌ی بامِ کوچک‌اش
به خاطر ترانه‌ئی
کوچک‌تر از دست‌های تو

نه به خاطر جنگل‌ها، نه به خاطر دريا
به خاطر يک برگ
به خاطر يک قطره
روشن‌تر از چشم‌های تو

نه به خاطر ديوارها – به خاطر يک چَپَر
نه به خاطر همه انسان‌ها – به خاطر نوزاد دشمن‌اش شايد
نه به خاطر دنيا – به خاطر خانه‌ی تو
به خاطر يقين کوچکت
که انسان دنيائی است
به خاطر آرزوی يک لحظه‌ی من که پيش تو باشم
به خاطر دست‌های کوچکت، در دست‌های بزرگ‌ِ من
و لب‌های بزرگِ من
بر گونه‌های بی‌گناهِ تو

به خاطر پرستوئی در باد، هنگامی که تو هلهله می‌کنی
به خاطر شبنم‌ی بر برگ، هنگامی که تو خفته‌ای
به خاطر يک لبخند
هنگامی که مرا در کنار خود ببينی

به خاطر يک سرود
به خاطر يک قصه در سردترين شب‌ها، تاريک‌ترين شب‌ها
به خاطر عروسک‌های تو، نه به خاطر انسان‌های بزرگ
به خاطرِ سنگ‌فرشی که مرا به تو می‌رساند، نه به خاطر شاه‌راه‌های دوردست

به خاطر ناودان، هنگامی که می‌بارد
به خاطر کندوها و زنبورهای کوچک
به خاطر جار بلند ابر، در آسمان بزرگ آرام

به خاطر تو
به خاطر هر چيز کوچک و هر چيز پاک، به خاک افتادند،
به ياد آر
عموهايت را می‌گويم
از مرتضی سخن می‌گويم.

تاریخ سروده : ۱۳۳۴
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

در شهادتِ احمد زِیبَرُم در پس‌کوچه‌های نازی‌آباد


نگاه کن چه فروتنانه بر خاک می‌گستَرَد
آن که نهال نازک دستان‌اش
از عشق
خداست
و پيش عصيان‌اش
بالای جهنم
پست است.

آن کو به يکی "آری" می‌میرد
نه به زخم صد خنجر،
و مرگ‌اش در نمی‌رسد
مگر آن که از تبِ وهن
دق کند.

قلعه‌ئی عظيم
که طلسم دروازه‌اش
کلامِ کوچکِ دوستی است.

انکار عشق را
چنين که به سرسختی پا سفت کرده‌ای
دشنه‌ئی مگر
به آستين اندر
نهان کرده باشی.
که عاشق
اعتراف را چنان به فرياد آمد
که وجودش همه
بانگی شد.

نگاه کن
چه فروتنانه بر درگاهِ نجابت به خاک می‌شکند
رخساره‌ئی که توفان‌اش
مسخ نيارست کرد

چه فروتنانه بر آستانه تو به خاک می‌افتد
آن که در کمرگاهِ دريا
دست حلقه توانست کرد.

نگاه کن
چه بزرگوارانه در پای تو سر نهاد
آنکه مرگ‌اش
ميلاد پر هياهوی هزار شهزاده بود

نگاه کن!


تاریخ سروده : ۱۳۵۲
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

در شهادت گروه حنيف‌نژاد


در نیست
راه نیست
شب نیست
ماه نیست

نه روز و
نه آفتاب،
ما
بیرونِ زمان
ایستاده‌ایم
با دشنه‌ی تلخی
در گُرده‌هایِمان.


هیچ‌کس
با هیچ‌کس
سخن نمی‌گوید
که خاموشی
به هزار زبان
در سخن است.


در مردگانِ خویش
نظر می‌بندیم
با طرحِ خنده‌یی،
و نوبتِ خود را انتظار می‌کشیم
بی‌هیچ
خنده‌یی!


تاریخ سروده : ۱۵ / فروردین / ۱۳۵۱
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

شهادت خسرو روزبه


غاقلان
هم‌سازند،
تنها توفان
کودکان ناهمگون می‌زايد.
هم‌ساز
سايه‌سانان‌اند،
محتاط
در مرزهای آفتاب
در هيات زندگان
مردگان‌اند.
وينان دل به درياافکنان‌اند،
به پای دارنده‌ی آتش‌ها
زندگان‌ی
دوشادوش مرگ
پيشاپيش مرگ
هماره زنده از آن سپس که با مرگ
و همواره بدان نام
که زيسته بودند،
که تباهی
از درگاه بلند خاطره‌شان
شرمسار و سرافکنده می‌گذرد.

کاشفان چشمه
کاشفان فروتن شوکران
جويندگان شادی
در مجری آتشفشان‌ها
شعبده‌بازان لبخند
در شب‌کلاه درد
با جاپائی ژرف‌تر از شادی
در گذرگاه پرندگان.
در برابر تندر می‌ايستند
خانه را روشن می‌کنند،
و می‌ميرند.


تاریخ سروده : ـــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

اعدام گروه دوم سازمان نظامی


گفتند:
"نمی‌خواهيم
نمی‌خواهيم که بميريم!"

گفتند:
"دشمنيد!
دشمنيد!
خلقان را دشمنيد!"

چه ساده
چه به‌سادگی گفتند و
ايشان را
چه ساده
چه به‌سادگی
کشتند!

و مرگ ايشان
چندان موهن بود و ارزان بود
که تلاش از پی زيستن
به رنج‌بارتر گونه‌ای
ابلهانه می‌نمود:
سفری دشخوار و تلخ
از دهليزهای خم اندر خم و پيچ اندر پيچ
از پي هيچ!

●
نخواستند
که بميرند،
يا از آن پيش‌تر که مرده باشند
بار خفتی
بر دوش
برده باشند،
لاجرم گفتند که :
"نمی‌خواهيم
نمی‌خواهيم
که بميريم"

و اين خود
ورد گونه‌ای بود
پنداری
که اسبان‌ی
ناگاهان به تک
از گردنه‌های گردناک صعب
با جلگه فرود آمدند.
و بر گُرده‌ی ايشان
مردانی
با تيغ ها
برآهيخته.
و ايشان را
تا در خود باز نگريستند.
جز باد
هيچ
به کف اندر نبود
جز باد و به جز خون خويشتن،
چرا که نمی‌خواستند
نمی‌خواستند
نمی‌خواستند
که بميرند


تاریخ سروده : ـــــ
ـــــــــــــــــــــــــــــــ


گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

برای کامیار شاپور


روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دستِ زیبایی را خواهد گرفت.

□

روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری‌ست.
روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند
قفل
افسانه‌یی‌ست
و قلب
برای زندگی بس است.

روزی که معنای هر سخن دوست‌داشتن است
تا تو به خاطرِ آخرین حرف، دنبالِ سخن نگردی.

روزی که آهنگِ هر حرف، زندگی‌ست
تا من به خاطرِ آخرین شعر، رنجِ جُست‌وجوی قافیه نبرم.

روزی که هر لب ترانه‌یی‌ست
تا کمترین سرود، بوسه باشد.

روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود.

روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم...

□

و من آن روز را انتظار می‌کشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم.


تاریخ سروده : ۵ / تیر / ۱۳۳۴

ویرایش : یک بار / شروین

[shervin]

ترکمن‌صحرا ـ اوبه سفلی


دخترانِ دشت!
دخترانِ انتظار!
دخترانِ امیدِ تنگ
در دشتِ بی‌کران،
و آرزوهای بی‌کران
در خُلق‌های تنگ!

دخترانِ خیالِ آلاچیقِ نو
در آلاچیق‌هایی که صد سال!

از زرهِ جامه‌تان اگر بشکوفید
بادِ دیوانه
یالِ بلندِ اسبِ تمنا را
آشفته کرد خواهد...

□

دخترانِ رودِ گِل‌آلود!
دخترانِ هزار ستونِ شعله به تاقِ بلندِ دود!
دخترانِ عشق‌های دور
روزِ سکوت و کار
شب‌های خستگی!
دخترانِ روز
بی‌خستگی دویدن،
شب
سرشکستگی! ــ

در باغِ راز و خلوتِ مردِ کدام عشق ــ
در رقصِ راهبانه‌ی شکرانه‌ی کدام
آتش‌زدای کام
بازوانِ فواره‌ییِ‌تان را
خواهید برفراشت؟

□

افسوس!
موها، نگاه‌ها
به‌عبث
عطرِ لغاتِ شاعر را تاریک می‌کنند.

دخترانِ رفت‌وآمد
در دشتِ مه‌زده!
دخترانِ شرم
شبنم
افتادگی
رمه!

از زخمِ قلبِ آبائی
در سینه‌ی کدامِ شما خون چکیده است؟
پستانِتان، کدامِ شما
گُل داده در بهارِ بلوغش؟
لب‌هایتان کدامِ شما
لب‌هایتان کدام
ــ بگویید! ــ
در کامِ او شکفته، نهان، عطرِ بوسه‌یی؟

شب‌های تارِ نم‌نمِ باران ــ که نیست کار ــ
اکنون کدامیک ز شما
بیدار می‌مانید
در بسترِ خشونتِ نومیدی
در بسترِ فشرده‌ی دلتنگی
در بسترِ تفکرِ پُردردِ رازِتان
تا یادِ آن ــ که خشم و جسارت بود ــ
بدرخشاند
تا دیرگاه، شعله‌ی آتش را
در چشمِ بازِتان؟

□

بینِ شما کدام
ــ بگویید! ــ
بینِ شما کدام
صیقل می‌دهید
سلاحِ آبائی را
برای
روزِ
انتقام؟


تاریخ سروده : ۱۳۳۰
ـــــــــــــــــــــــــــــــــ



گوش کنید :


دریافت کلیپ

ویرایش : یک بار / شروین