"... وحشت گروهی در این مورد که شعر اگر مبین مسائل اجتماعی باشد، خشک و کم احساس میشود، بیهوده است! زیرا آنان خیال میکنند در این صورت، شاعر همیشه باید شعارهای سیاسی بدهد، و حرفهای روزمره حزبی و روزنامهای را به نظم درآورد، یا به پند و اندرز بپردازد! در صورتیکه به عکس، هر شاعری که میکوشد تا سرزمینی تازه و بینشی تازه به مردم بدهد، میکوشد تا انسان را در سیر خویش به سوی کمال و عظمت روح و اندیشه و احساس ببرد..."
مجموعه آثار ۳۴ / نامهها / ص ۳۷
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ویرایش : یک بار / شروین